W artykule przedstawiono zabieg przepukliny kroczowej przyodbytowej polegający na wszyciu siatki polipropylenowej uformowanej w stożek. Zabieg z użyciem siatki pozwala na beznapięciowe połączenie struktur przepony miednicy i jednoczesne bardziej równomierne rozłożenie sił działających na wrota przepukliny, poprzez ich rozproszenie na dużo większej powierzchni stożka. Umiejscowienie siatki w formie klina umożliwia specyficzna budowa wnętrza jamy miednicy. Natomiast w przypadkach klasycznej operacji zawartość przepukliny działała jak taran na niewielką powierzchnię zrekonstruowanej przepony miednicy.
Operacja przepukliny kroczowej u psów jest zabiegiem frustrującym zarówno dla operującego chirurga, jak i dla posiadacza zwierzęcia ze względu na znaczny procent nawrotów schorzenia. W chirurgii weterynaryjnej najczęściej stosowaną metodą jest pierwotne zamknięcie wrót przepukliny przez połączenie nicią o przedłużonym czasie wchłaniania lub niewchłanialną mięśnia zwieracza odbytu (m. sphincter ani) z więzadłem krzyżowo-kulszowym (lig. sacrotuberale). Grzbietowo-bocznie szwy obejmują także mięsień ogonowy boczny (m. coccygeus lateralis) oraz dobrzusznie-bocznie mięsień zasłonowy wewnętrzny (m. obturator internus) i identyfikowalne części mięśnia unosiciela odbytu (m. levator ani). W trakcie preparowania worka przepuklinowego należy zwrócić uwagę na tętnicę i żyłę sromową wewnętrzną (a. et v. pudenda interna) oraz nerw sromowy (n. pudendus) oraz nerw odbytowy doogonowy (n. rectalis caudalis) będący odgałęzieniem tego nerwu. Według autorów, nerw odbytowy doogonowy odgrywa istotną rolę w tworzeniu się uchyłków prostnicy, ponieważ jego drażnienie przez zawartość przepukliny powoduje odruchowy skurcz odbytu i znacznie utrudnia defekację, co z kolei prowadzi do zalegania kału w końcowym odcinku odbytnicy z następowym poszerzeniem prostnicy. Często w czasie preparowania worka przepuklinowego zastaje się nerw odbytniczy doogonowy silnie rozciągnięty.
Kolejną metodą stosowaną w operacji przepukliny kroczowej jest wykonanie autogennej „łaty” zamykającej wrota przepukliny z odpreparowanego podokostnowo od kości kulszowej mięśnia zasłonowego wewnętrznego i połączenie go po tenotomii ścięgna z wyżej wymienionymi mięśniami tworzącymi przeponę miednicy. Robi się to z użyciem szwów o przedłużonym wchłanianiu lub niewchłanialnych. Niestety, w części przypadków, szczególnie u psów ras miniaturowych, mięsień ten jest atroficzny, co uniemożliwia jego użycie jako autograftu.
W ostatnim czasie pojawił się opis nowej techniki operacyjnej polegającej na użyciu jako transplantatu unaczynionego płata z powięzi szerokiej uda. Metoda ta jest jednak bardzo traumatyzująca ze względu na konieczność wykonania cięcia na całej długości uda w celu pobrania płata powięzi szerokiej. Do tej pory autorzy zoperowali tą metodą dwa psy, w tym u jednego psa zabieg wykonano obustronnie. W przypadku psa operowanego obustronnie po stronie lewej nastąpił nawrót przepukliny po ok. 2 miesiącach, jednak ponowna operacja polegająca na namarszczeniu rozciągniętego płata powięziowego ro...
Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- Roczną prenumeratę multimedialnego czasopisma weterynaryjnego VetTrends
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- Filmy, szkolenia, zdjęcia i prezentacje jako uzupełnienie treści wydań
- ...i wiele więcej!