Kamienie ślinowe u psów – opis przypadku

Kamienie ślinowe u zwierząt stwierdza się stosunkowo rzadko. Najwięcej przypadków konkrementów w przewodach wyprowadzających ślinianek opisano u jednokopytnych, przy czym dotyczyły one głównie pojedynczych kamieni w przewodzie wyprowadzającym przyusznicy. Niezwykłą rzadkością są kamienie ślinowe u psów. Przy czym najczęściej dotyczą ślinianek podjęzykowych oraz podżuchwowych. Sialithiasis to nic innego, jak tworzenie się kamieni ślinowych, głównie z fosforanów lub węglanów wapnia. Zjawisko to jest niezwykle rzadkie i dotyczy około 0,4% pacjentów. 
Przy obstrukcji przewodów ślinowych często dochodzi do rozwinięcia się mucocele lub tzw. żabek (ranulla).
W zależności od lokalizacji mogą one dawać różne objawy, np. asymetrię twarzy, niechęć do jedzenia, brak możliwości pobierania pokarmu. W przypadku dużych zmian oraz tych zlokalizowanych na szyi może dochodzić do utrudnionego oddychania, świstów oddechowych. Ślinianka jarzmowa może prowadzić do wytrzeszczu oczu czy wystąpienia zeza.

Opis przypadku

Około 10-letnia sterylizowana suczka rasy cocker spaniel trafiła do przychodni z niebolesną, fluktującą zmianą u podstawy ucha. W badaniu klinicznym nie stwierdzono odchyleń od normy, obwodowe węzły chłonne były niepowiększone, krtań niereaktywna, osłuchowo brak zmian, temperatura ciała również bez zmian. Po antybiotykoterapii (amoksycylina z kwasem klawulanowym w dawce 20 mg/kg dwa razy dziennie przez 10 dni) stan psa wracał do normy, jednak po kilku dniach od zakończenia terapii objawy nawracały. Z wywiadu wiadomo, że pies mógł spożywać kości lub patyki. Okolica zmiany była niebolesna, nie towarzyszył jej obrzęk. Pacjentka wykazywała niechęć do jedzenia. Podczas badania jam...