Dlaczego w przewlekłej chorobie nerek należy korygować zaburzenia gospodarki fosforowej (hiperfosfatemii) i kiedy rozpocząć takie leczenie?

Hiperfosfatemia i wtórna nadczynność przytarczyc stanowią dwa najważniejsze ogniwa w patogenezie zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej występujących w przewlekłej chorobie nerek (PChN). Dolegliwości te to też równocześnie główne cele terapii zaburzeń metabolizmu wapnia i fosforu. Korekcja zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej ma na celu utrzymanie prawidłowego metabolizmu kości i zapobieganie powstawaniu zwapnień metastatycznych oraz rozwojowi niekontrolowanej wtórnej nadczynności przytarczyc. Leczenie zaburzeń wymaga kompleksowego postępowania opartego zarówno na ograniczeniach dietetycznych, jak i farmakoterapii. Modyfikacja diety ma na celu ograniczenie podaży fosforu w diecie, głównie poprzez zmniejszenie spożycia białka. Pomimo tego, że leczenie dietetyczne jest kluczem do efektywnej korekcji zaburzeń wapnia i fosforu, zdecydowana większość przypadków jawnych klinicznie zaburzeń wymaga dodatkowo farmakoterapii. Dobór leków jest tu trudny, gdyż preparaty, jakimi obecnie dysponują lekarze, pozwalają najczęściej na osiągnięcie tylko jednego czy dwóch z czterech celów leczenia [osiągnięcie zalecanych wartości w zakresie stężenia Ca, P i parathormonu (PTH) w surowicy oraz wartości Ca × P], a nie wszystkich na raz. Dlatego też, aby osiągnąć założone cele leczenia, trzeba stosować skojarzoną farmakoterapię. Kluczowymi lekami stosowanymi w leczeniu zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej są preparaty wiążące fosfor w przewodzie p...